Nazwa miejsca naszego spotkania nie pozostawia zbyt wiele na domysły, bo na ile sposobów można by interpretować adres: "Domek Kata"? Ale mieszkańcy Koszalina wiedzą, że pod tą mało romantyczną nazwą kryje się uroczy domek, wysepka kultury w samym centrum miasta.
W niewielkiej salce, mała scena, ale udaje się na niej zainstalować sprzęt potrzebny by przenieść każdego gdzie tylko zapragnie. Jednak zanim ucieknę w mój prywatny kurort przypatrzę się jeszcze komu zawdzięczam te chwile wakacji.
Czterech kumpli,takich co niejeden słoik miodu razem już wyjedli a jeszcze więcej takich rozbili, widać, że rozumieją się bez słów.
Na gitarze prowadzącej Damian. Daje krótki wstęp, mówi o medytacji, zaprasza do wspólnego udziału i przy tym ładnie śpiewa.
Przemek, "To ten, co za mną się ciągle chowa"- jak przedstawia go prowadzący, za to jego solówki gitarowe pięknie ubarwiają brzmienie ich muzyki.
Marcin, zwany Mańkiem, za pomocą swego elektronicznego pudełka może być w jednej chwili grającym na djembe by już za chwilę grać na tamburynie czy werblu, z pewnością może się określić: grającym na nastrojach.
No i Radek - największy z całej czwórki luzak, jest niepisanym animatorem ruchu scenicznego, podskakuje rytmicznie przy dźwiękach gitary basowej, którą macha ochoczo w przeróżnych konfiguracjach.
Acha, jest jeszcze Mati, bardzo ważny członek zespołu i dobry jego duszek , nie występujący na scenie lecz zawsze z pierwszego rzędu, ze szczerym uśmiechem na twarzy jest ich zapleczem spokoju i opanowania.
Nie pozostaje nam już nic innego jak tylko rozluźnić się i zatopić w otaczających nas dźwiękach. Nie zdążyłam jeszcze zamknąć oczu a już na parę chwil zapomniałam o czekającym tuż za rogiem, pracowitym tygodniu. I nagle do lata jakoś tak bliżej się zrobiło. Łagodne melodie połączone z mantrami przyniosły ukojenie zmęczonemu umysłowi i nawet ciało, mimo że usadowione na twardym krześle nawet tej godzinki nie odczuło. Serwowane po koncercie słodkości były miłym przedłużeniem tych niecodziennych doznań i smaków. Wracałam do domu kończąc po drodze ostatnie ciastko a w głowie ciągle jeszcze rozbrzmiewało : Gopala Govinda Rama.....
Ten dzień zaczął się jako pochmurna, kwietniowa sobota a zakończył jako niezapomniany, kolorowy dzień, spędzonym co prawda w centrum miasta, za to dala od jego szarej codzienności.
JJ
